Paweł Goleń, blog

Niecałe 2 lata temu kupiłem ekspres do kawy - raczej prosty, kapsułkowy. Radził sobie wystarczająco dobrze, aż przestał działać - po prostu przestał się włączać.

Co zrobić? Szybkie sprawdzenie warunków gwarancji - super, zostało jeszcze ~2 tygodnie, to jeden z tych rzadkich przypadków, gdy sprzęt psuje się tuż przed ubiegiem gwarancji, a nie natychmiast po. Pełen sukces, prawda?

No właśnie nie, bo:

• autoryzowane serwisy naprawiają ekspresy tej firmy, aczkolwiek nie z tej linii,
• istnieją jedynie dwa autoryzowane serwisy realizujące gwarancję dla tych ekspresów, oba w Warszawie,
• by wysłać ekspres do serwisu, trzeba skontaktować się z producentem by wystawił zlecenie serwisowe,
• producent może wystawić zlecenie serwisowe, ale najpierw musi założyć dla mnie konto klienta,
• konta klienta nie może jednak dla mnie założyć, ponieważ mój kod pocztowy obsługuje trzy miejscowości, a ich system pozwala wybrać tylko jedną z nich (nie moją).

Kurtyna, oklaski!

Daję sobie spokój z gwarancją, skorzystam z rękojmi. By całości dodać absurdu - ekspres kupiony w promocji po cenie, która jest niższa niż sugerowana cena usługi serwisu pogwarancyjnego dla tego modelu ekspresu...

Dalsza cześć mojej przygody z Kubernetes. Po przejściu z microk8s na k3s nadszedł czas, na kolejny eksperyment polegający na dodaniu drugiego worker node. W końcu miałem jedno pudełko, które się kurzyło, czemu więc nie spróbować?

Odpowiadam - próbowałem kilka razy i podejścia kończyły się niepowodzeniem ponieważ, z nieznanych mi powodów, serwisy nie były prawidłowo rozgłaszane z drugiego węzła. W zasadzie powinienem napisać "z nieznanych mi wtedy powodów", bo w końcu odniosłem sukces. A czemu wcześniej nie działało? Odpowiedź jest prosta - bo przekombinowałem.

W ramach eksperymentu stworzyłem NetworkPolicy, która w przypadku większej ilości węzłów okazała się zbyt restrykcyjna. Konkretnie to pod odpowiadający za load balancing nie mógł połączyć się z podem oferującym serwis, który chciałem udostępnić. Oczywista oczywistość, jak się już dojdzie do tego, co było źle.

Kolejnym krokiem, który kiedyś podejmę, będzie próba wykorzystania Longhorn.

...producent kostki brukowej. W każdym razie tak to wygląda.

Plac zabaw w mojej rodzinnej miejscowości powstał ponad 30 lat temu, może bliżej 40. Był jaki był, karuzela, huśtawka, koniki. Niewiele, ale w porównaniu do "nie ma nic" był wspaniały. Niebezpieczny, jak na dzisiejsze standardy, ale spędziłem tam sporo godzin huśtając się do dobitek, albo prowadząc praktyczne eksperymenty na temat związku siły docisku do krzesełka karuzeli w zależności od tego, jak bardzo ktoś ją jest w stanie rozkręcić.

Kilka miesięcy temu dowiedziałem się, że plac będzie "odnowiony" i w sumie ucieszyłem się z tego licząc na to, że moje stwory potwory będą miały większy i bardziej urozmaicony zestaw atrakcji do wyboru. I co? Patrząc na stan obecny (prace w toku) nie wygląda to najlepiej. "Nowy" plac zabaw w większości składa się z kostki brukowej oraz ogrodzeń. Nawet nie widzę huśtawek, ani sensownego miejsca na nie. Na szczęście dwie okazałe lipy zostały nietknięte, przynajmniej trochę cienia może będzie, który zrównoważy żar od oddającego ciepło bruku.

Ostatnio po raz pierwszy miałem okazję jeździć samochodem po lewej stronie drogi. To, co mnie najbardziej zaskoczyło, to jak łatwe to było. Spodziewałem się pewnego okresu adaptacji, przecież prawie 30 lat przyzwyczajenia (jazdy rowerem nie liczę) powinno dać o sobie znać, prawda? Jednakże, ku mojemu zdziwieniu, nie było to takie trudne. Najbardziej pomocna okazała się prosta rada: “pamiętaj, żeby zawsze być na środku drogi”. Oczywiście, chodzi tu o pozycję kierowcy. Na pewno również pomogła automatyczna skrzynia biegów oraz fakt, że ruch był generalnie dość mały.

Co było największym problemem? Przyznam się, że nigdy nie pamiętam, z której strony jest kierunkowskaz, a z której wycieraczki. Używam tych dźwigni instynktownie, a ponieważ w samochodzie z kierownicą po prawej stronie są one również odwrócone, przez pewien czas zamiast kierunkowskazu, uruchamiałem wycieraczki. Zresztą ten sam problem miałem później po powrocie do Polski. Drugim przyzwyczajeniem, które zauważyłem, było instynktowne odbijanie kierownicą w prawą stronę, gdy na wąskiej drodze pojawiał się pojazd jadący z przeciwnika.

Dlaczego o tym piszę? Bo fascynuje mnie ile rzeczy robimy na autopilocie, ale z drugiej strony jestem pod wrażeniem, jak szybko potrafimy się adaptować do nowych warunków. My, ludzie.

Czasami nachodzą mnie refleksje odnośnie tego, jak duży wpływ na to, gdzie obecnie jestem ma to, że nie lubię, gdy jest płasko. Krajobraz nie musi być (wysoko)górski, ale taki Beskid Niski czy jakieś pogórze wystarczą. Ale równin nie lubię i po prostu źle się w takim krajobrazie czuję.

Najpierw wybór studiów i uczelni. Do wyboru był Rzeszów, Kraków i Warszawa. Warszawa odpadła, bo daleko i… płasko. Został Kraków.

A potem ja zostałem w Krakowie. Kilka razy pojawiała się możliwość pracy w Warszawie, proces jakoś posuwał się do przodu, sama rola w kilku przypadkach była ciekawa, interesujący ludzie. Ale to były jeszcze te czasy, gdy na rozmowę należało pojawić się osobiście i za każdym razem czułem, że nie chcę. Nie dopowiadało mi miasto, nie odpowiadał mi krajobraz. Wolałem zostać tam, gdzie byłem, lub wybrać opcję, która nie wymagała przeprowadzki. I nie narzekam.

Świat się zmienił, coraz większe są możliwości pracy zdalnej lub hybrydowej. I czasami zastanawiam się, czy nie dałoby się przenieść gdzieś bardziej na południe, jakieś Gorce czy Beskid.